صحبت های مینا مبارکی، عضو برمش-سازمان زنان بلوچستان در تظاهرات ۸ مارچ، استکهلم میدان سرگل
بسیاری از مردم در دنیایی زندگی می کنند که
جنسیت آنها تعیین کننده انتخابهایی است که میتوانند در زندگی انجام دهند. این مختص زنان ایرانی است.
بیش از نیمی از جمعیت در یک سیستم، کشور ودر جهانی متولد میشوند که ارزش آنها نیمی از ارزش حقوق یک مرد در نظر گرفته میشود.
بیش از نیمی از جمعیت ایران متعلق به گروه اقلیت های ملی مانند بلوچ، کرد، اهوازی، ترکمن، ترک و لر هستند.
آموزش کودکان متعلق به اقلیت های ملی به زبانی بیگانه صورت میگیرد. سیستم آموزش دولتی نه تنها زبان، بلکه تاریخ، مذهب و فرهنگ آنها را هم از میان بر میدارد، و
تولید احساس حقارت میکند.
در ایران امروز تنها زبان، فارسی، به عنوان زبان آموزشی و مذهب شیعه رسمی شناخته می شوند.
دولت و نهادهای آن به طور سیستماتیک اقلیت های ملی رامورد تبعیض قرار میدهند و نادیده می گیرند، و قوانین بین المللی و حقوق بشر را در مورد ملیت ها به رسمیت نمی شناسد.
یک دختر کوچک هرگز نباید آرزوی رئیس جمهور شدن در ایران را داشته باشد، زیرا قانون اساسی ایران می گوید، فقط مردان شیعه حق دارند برای ریاست جمهوری نامزد شوند. این بدان معنی است که دیگر گروه های مذهبی هم نمی توانند برای ریاست جمهوری نامزد شوند.
زنان و اقلیت های ملی پیشگامان انقلاب زن-زندگی آزادی هستند. اقلیت های ملی انقلاب زن – زندگی – آزادی را به ویژه در بلوچستان زنده نگاه داشته اند. تظاهرات در بلوچستان و کردستان شدت بیشتری داشته و بیشترین کشته شدگان توسط نیروهای امنیتی رژیم، بلوچ و کرد بوده اند.
در سوئد، قانون به ما حق تظاهرات را میدهد، اما در ایران بسیاری از افراد هنگام استفاده از چنین حق اساسی خود کشته میشوند.
شگفت آور است، چگونه مردم جرات می کنند جان خود را در یک تظاهرات به خطر بیندازند.
آنها رویاهایی دارند و می دانند که ارزش آنها در زندگی بسیار بیشتر از آن چیزی است که رژیم ایران آنها را به رسمیت می شناسد.
اقلیت های ملی، زنان و جوانان بر علیه هر گونه تبعیض مبارزه می کنند.
در جامعه ای مانند بلوچستان که در آن حمایت نهادهای دولتی از مردم وجود ندارد، زنان به شدت آسیب پذیر می شوند. زنان در ایران از ورود در امور قضاوت منع و در امور تصمیمات اقتصادی کنار گذاشته شده اند.
با وجود درهای بسته و فرصت های اندک برای توسعه، زنان بلوچ همچنان برای حقوق خود به عنوان یک اقلیت ملی و به شکلی خاص به عنوان زن به مبارزه ادامه میدهند.
در ارائه مطالب، در مورد اهمیت شنیده شدن صدای زنان و دریافت حمایت کافی، هم در ایران و در خارج از کشور سخن می گوییم. دیده میشود که اقلیت های ملی از مبارزات زنان حمایت و تظاهرات می کنند، این در حالی است که حمایت سایر اقشار جامعه تاکنون کافی نبوده است.
برای داشتن جامعه ای برابر و مساوات طلب، معتقدیم که باید با هر نوع تبعیض مقابله شود. همه شهروندان بدون در نظر گرفتن جنسیت، ملیت و مذهب باید در برابر قانون از حقوق برابربرخوردار شوند. آن گاه است ما زنان آزادانه‌تر می‌توانیم برای جامعه‌ای برابر و برابر حقوقی کار کنیم و از حقوق انسانی خود بهره مند شویم .