برمش/ بانُک “زهرا زارعی” دوومیدانی کار بلوچ و اهل منوجان که همراه با تیم کرمان در مسابقات دوومیدانی قهرمانی ایران شرکت کرده بود، موفق به کسب رتبه نخست این مسابقات گردید.
گفتنی است این مسابقات در تاریخ ۲۹ و ۳۰ خرداد ماه، به ميزبانی ورزشگاه آفتاب انقلاب اسلامی تهران و با حضور ورزشکارانی از ۳۱ استان برگزار شد و بانُک زارعی در ماده ۴۰۰ متر مقام اول و در ماده ۲۰۰ متر مقام دوم را کسب کند.
لازم به ذکر است بلوچستان دارای پتانسیل بالقوه ای از جوانان نخبه است که به دلیل نبود زیرساخت های مناسب در بلوچستان این پتانسیل بالقوه تبدیل به بالفعل نمی شوند.
#برمش_صدای_زنان_بلوچستان
Bramsh-Balochistan woman’s voice
تلاش برای دستیابی به برابری جنسیتی و رفع هر گونه تبعیض و پیشبرد فعالیتها بر بنیاد حقوق بشر سازمان ملل میتوانید از طریق لینک های زیر با بِرَمْش همراه باشید:
چوبه دار برای ده زن بهایی که بین «اسلام و اعدام» طناب دار را بوسیدند
برمش/ چهل سال پیش در چنین روزهایی در شیراز ده زن بهایی توسط رژیم جمهوری اسلامی ایران به دار آویخته شدند.
هویت این زنان ثریا آستیانی” عزت جانمیری، ناهید معین، زهره نوبخت، مونا محمودنژاد، نسیم اشرفیان، طاهره ارجمند، سهیلا سجادی، شیرین دخت سنایی، افروز رحمانی و سن آنان بین ۱۷ تا ۵۷ سال عنوان شده است.
رژیم جمهوری اسلامی ایران از همان ابتدای بر روی کار آمدن نشان داد که جامعه را به دو دسته خودی و غیر خودی تقسیم می کند و جامعه بهایی و به طور خاص زنان این گروه که در چهارچوب مذهبیِ شیعیسم جمهوری اسلامی نمی گنجند، از غیر خودی ترین های رژیم جمهوری اسلامی ایران محسوب می شوند.
گفتنی است زنان اعدام‌شده در روزهای متفاوتی از پاییز سال ۱۳۶۱ و اکثراً در منازل شخصی خود بازداشت شده بودند.
مأموران سپاه ابتدا زن‌های بازداشت‌شده را به بازداشتگاه سپاه منتقل کردند. این بازداشتگاه اکنون متعلق به وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی و مشهور به «پلاک ۱۰۰» است.
بهائیانی که همزمان با این زنان در بازداشت به سر می‌بردند، بازجویی و شکنجه‌های آن زمان را «طولانی و بسیار شدید» توصیف کرده‌اند. پس از گذشت ۴۵ روز از بازداشت آخرین زن، آنها به زندان عادل‌آباد منتقل شدند و تا زمان اعدام در این مکان نگهداری شدند.
سرانجام این زنان بهائی که در برابر سؤال «اسلام یا اعدام»، اسلام را انتخاب نکرده بودند و بر دیانت بهایی خود اصرار ورزیده بودند، در میدان چوگان شهر شیراز به دار آویخته شدند.
#برمش_صدای_زنان_بلوچستان
Bramsh-Balochistan woman’s voice
تلاش برای دستیابی به برابری جنسیتی و رفع هر گونه تبعیض و پیشبرد فعالیتها بر بنیاد حقوق بشر سازمان ملل میتوانید از طریق لینک های زیر با بِرَمْش همراه باشید:
برادر ندا آقاسلطان: “نمیام پیشت تا وقتی که انتقامت رو نگرفته باشم”
برمش/ روز چهارشنبه ۳۰ خرداد ماه ۱۴۰۳، “محمد آقاسلطان” در پانزدهمین سالروز کشته شدن خواهرش “ندا آقاسلطان” با انتشار پستی در شبکه اجتماعی “اکس” نوشت: “خیلی وقته که چهره‌ت رو فقط با دیدن عکس‌هات میتونم به یاد بیارم. چشم‌هام رو که می‌بندم نمیتونم تصویری شبیه به خودت ازت بسازم.”
ندا آقاسلطان ۳۰ خرداد سال ۸۸ در جریان اعتراض به نتیجه انتخابات دهمین دوره ریاست‌جمهوری و روی کار آمدن محمود احمدی‌نژاد با شلیک نیروهای امنیتی در خیابان جان باخت. فیلم کوتاهی که از لحظات جان سپردن او توسط شخصی ناشناس با یک گوشی تلفن همراه گرفته شده بود، به سرعت در شبکه‌های خبری جهان بازتاب یافت و به نماد “اعتراض ایرانیان” تبدیل شد.
ندا آقاسلطان به هنگام مرگ ۲۶ سال داشت. روزنامه “تایم” لندن در آن زمان، لحظه جان باختن این دختر معترض ایرانی را «پربیننده‌ترین مرگ یک انسان در تاریخ بشریت» خواند.
محمد آقاسلطان در پستی که روز چهارشنبه ۳۰ خرداد به مناسبت گرامیداشت یاد خواهرش منتشر کرده است، نوشت: “روزی نبوده که به یادت نباشم یا صدات تو گوشم نباشه. نمیام پیشت تا وقتی که انتقامت رو نگرفته باشم.”
#برمش_صدای_زنان_بلوچستان
Bramsh-Balochistan woman’s voice
تلاش برای دستیابی به برابری جنسیتی و رفع هر گونه تبعیض و پیشبرد فعالیتها بر بنیاد حقوق بشر سازمان ملل میتوانید از طریق لینک های زیر با بِرَمْش همراه باشید:
برمش/ در حالیکه رژیم جمهوری اسلامی ایران و پاکستان با قدرت رسانه ای که دارند، همواره در تلاش هستند تا از زن بلوچ چهره ای منفعل، به حاشیه رانده شده که تمام روز خود را به سوزن دوزی، بچه داری می گذراند به تصویر بکشد، زنان بلوچ با شکست کلیشه های رایج بر علیه استبداد و ستم حاکم به پا خواسته و چهره جدیدی از زن بلوچ به دنیا نشان دادند.
“فریبا بلوچ”، “مهرنگ بلوچ”، “سمی دین بلوچ” و “بیبو بلوچ” چهار زن تاثیر گذار بلوچ در بلوچستان و جهان هستند که با فعالیت های خود، صدای رسای زنان بلوچ شده و شجاعت زن بلوچ را به رخ دنیا کشیدند.
فریبا بلوچ یک فعال حقوق بشر بلوچ است که در مورد حقوق زنان و بحران حقوق بشر در بلوچستان فعالیت های گسترده ای انجام داده است.
فریبا با اینکه بارها توسط مقامات ایرانی تهدید به مرگ شده و پسر و برادرش در ایران نیز بازداشت شدند، دست از مبارزه نکشیده و این فراز و نشیب ها، تهدیدها و فشارها، مانع ادامه فعالیت های او نشده است.
این بانوی بلوچ جایزه بین‌المللی «زنان شجاع ۲۰۲۴» وزارت خارجه آمریکا را از آنتونی بلینکن وزیر خارجه و جیل بایدن بانوی اول ایالات متحده دریافت کرد.
دکتر مهرنگ بلوچ پزشک، فعال حقوق بشر و بنیانگذار سازمان کمیته بلوچ یکجهتی که برای مفقود شدگان اجباری تاسیس شده در حال فعالیت است. فعالیت وی زمانی که ۱۶ سال داشت پس از آن آغاز شد که پدر وی در سال ۲۰۰۹ توسط ارتش پاکستان ربوده و در سال ۲۰۱۱ پیکر بی جان او در حالی که مورد شکنجه قرار گرفته بود، کشف شد.
اوج فعالیت های وی زمانی بود که به رهبری او کاروانی شامل صدها نفر که دادخواه فرزندان مفقود یا کشته شده خویش بودند، از شهر کویته به اسلام آباد حرکت کرد.
کاروان دکتر مهرنگ بلوچ با استقبال هزاران نفری در هر شهر و منطقه روبرو شد و علیرغم سانسور شدید خبری توسط رژیم پاکستان صدای مردمان بلوچ را با اعتصاب و تحصن دو ماهه در مقابل باشگاه مطبوعاتی اسلام آباد به گوش جهانیان رساند.
سمی دین بلوچ فعال حقوق بشر و دارای مدرک لیسانس علوم رسانه است که پس از مفقود شدن اجباری پدرش دین محمد فعالیت خود را آغاز کرد. اولین راهپیمایی سمی به سال ۲۰۱۴ بر می گردد که وی با کاروان اعتراضی که توسط ماما قدیر برنامه ریزی شده بود از شهر کویته به اسلام آباد با پای پیاده حرکت کرد تا در مورد مفقود شدگان اجباری اعتراض خود را به مقامات پاکستانی برسانند و تحصن کردند تا ناپدید شدگان از جمله پدر وی بازیابی شوند.
سخنرانی های این بانوی بلوچ در راهپیمایی طولانی سازماندهی شده توسط کمیته بلوچ یکجهتی منجر به افشاگری های گسترده ای در خصوص ناپدیدسازی اجباری و قهری، قتل های فراقانونی و نقض حقوق بشر در بلوچستان، گردیذ.
بییبو بلوچ یکی دیگر از زنان تاثیر گذار بلوچ که هم رکاب با دکتر “مهرنگ بلوچ” و “سمی دین بلوچ” برای عدالت و آزادی و حقوق بشر فعالیت های خود را آغاز کرد.
این بانوی بلوچ در راهپیمایی برای ناپدید شدگان اجباری بلوچ توسط ارتش پاکستان از کویته به اسلام آباد حضور داشت که به مدت دو ماه در باشگاه مطبوعاتی اسلام آباد تحصن و تجمع کردند.
زنان بلوچ با کمترین امکانات همواره بر علیه ظلم جنگیده و در تلاش بوده اند تا بر علیه ستم مضاعفی که از سوی جوامع مردسالار و حکومت دینی رژیم های ایران و پاکستان بر آنها روا می شود مقابله کنند و صدای خویش را به گوش جهانیان برسانند.
#برمش_صدای_زنان_بلوچستان
Bramsh-Balochistan woman’s voice
تلاش برای دستیابی به برابری جنسیتی و رفع هر گونه تبعیض و پیشبرد فعالیتها بر بنیاد حقوق بشر سازمان ملل میتوانید از طریق لینک های زیر با بِرَمْش همراه باشید:
دریافت جایزه فرنت لاین دیفندرز اتحادیه اروپا در بخش مدافعان حقوق بشر سال ۲۰۲۴ توسط بانُک “سمی دین بلوچ”
برمش/ امروز جمعه ۱۱ خرداد ماه ۱۴۰۳، بانوک “سمی دین بلوچ” جایزه فرنت لاین دیفندرز اتحادیه اروپا در بخش مدافعان حقوق بشر سال ۲۰۲۴ در آسیا و منطقه اقیانوس آرام را دریافت کرد.
بانوک سمی بیش از ۱۰ سال است که در حال مبارزه برای عدالت و برابری در حمایت از حقوق بشر در شرق بلوچستان می‌باشد و در اعتراضات یک سال اخیر در رابطه با ناپدید شدگان قهری توسط رژیم جمهوری اسلامی پاکستان نقش اساسی در کنار بانُک “مهرنگ بلوچ” ایفا کرده است.
این بانوی بلوچ از زمان مفقود شدن اجباری پدر خود توسط ارتش پاکستان، فعالیت خود را آغاز کرد و برای بیداری و آگاهی شهروندان بلوچ در بلوچستان با وجود خطرات بزرگ دست از فعالیت بر نداشت.
#برمش_صدای_زنان_بلوچستان
تلاش برای دستیابی به برابری جنسیتی و رفع هر گونه تبعیض و پیشبرد فعالیتها بر بنیاد حقوق بشر سازمان ملل میتوانید از طریق لینک های زیر با بِرَمْش همراه باشید:
برمش/ جمعیت مردم بلوچستان، تقریباً پنج درصد جمعیت ایران است؛ اما نزدیک به سی درصد از اعدام های کل کشور از میان مردم بلوچ می باشد.
در سال ۲۰۲۳ دست کم ۱۸۴ نفر بلوچ در ۲۶ شهر مختلف ایران اعدام شده اند. از این عده ۴ نفر زن ، ۷ نفر به اتهام سیاسی، ۱۴۳ نفر مرتبط با مواد مخدر و بقیه اتهامات دیگری داشته اند.
سوختبری در بلوچستان یک انتخاب نیست. یک اجبار است که به علت فقر و محرومیت گسترده ای که جمهوری اسلامی ایجاد کرده، بر مردم بلوچ تحمیل شده است.
در سال ۲۰۲۳، ۴۵ سوختبر در اثر تیراندازی مستقیم نیروهای نظامی و ۲۵۲ نفر به خاطر گذر از جاده های خطرناک و صعب‌العبور، کشته و یا زخمی شده اند.
در جامعه ی فقرزده بلوچستان هر سوختبر نان آور یک خانواده و در مواردی چند خانواده است. کدام کلمات می توانند عمق فاجعه ای را که مرگ یک سوختبر برای یک و یا چند خانواده ببار می آورد بیان کنند؟
در حالیکه کامران شیخه، محمود مهرابی، مجاهد کور کور، عباس و حبیب دریس همچنان با احکام اعدام در ذهن، شبها به رختخواب می روند، سه شنبه های اعتراضی «نه به اعدام» همچون هفته های گذشته، در زندان های اوین، قزلحصار، خرم آباد، مرکزی کرج، خوی و نقده ادامه دارد.
#برمش_صدای_زنان_بلوچستان
تلاش برای دستیابی به برابری جنسیتی و رفع هر گونه تبعیض و پیشبرد فعالیتها بر بنیاد حقوق بشر سازمان ملل میتوانید از طریق لینک های زیر با بِرَمْش همراه باشید:
برمش/ در آسمان پر ستاره زنان آزادی خواه، نام بانک مهرنگ بلوچ همچون ستاره ای پر نور است که نه تنها در آسمان بلوچستان بلکه در کل دنیا می درخشد.
مهرنگ بلوچ دادخواه جوانان بلوچی شد که در بلوچستان شرقی توسط رژیم پاکستان مفقود می شدند.
در شرق بلوچستان به رهبری دکتر مهرنگ بلوچ اعتراضاتی پس از قتل چهار شهروند بلوچ توسط نیروهای امنیتی پاکستان در اوایل آذر ماه ۱۴۰۲ در شهر تربت آغاز شد و با راهپیمایی بصورت پیاده و طی کردن حدود ١۶٠٠ کیلومتر به اسلام آباد ادامه داشت تا اعتراضی به رفتارهای فراقانونی رژیم جمهوری اسلامی پاکستان در برابر بازداشت، ناپدیدسازی قهری و کشتار شهروندان بلوچ باشد و توجه جهانیان را به این ظلم و ستم جلب کند.
پیش از این تظاهرات مدنی بانک مهرنگ جامعه جهانی زن بلوچ را با سوزن دوزی هایش می شناخت که تحت ظلم است و نیاز به حمایت دارد. اما پس از این تظاهرات و شکسته شدن کلیشه ها، دنیا با زنان شجاع بلوچ آشنا شد که مرزهای شجاعت را جابجا کردند و نشان دادند که زن بلوچ همانطور که با سرانگشتان ظریفش می تواند زیبایی و رنگها را به تار و پود پارچه نقش کنند، می توانند حکومتی سرکوبگر همچون رژیم پاکستان را به زانو دراورد.
حضور بانک مهرنگ در عرصه بین‌المللی و شرکت در کنفرانس‌های حقوق بشر، نه تنها افتخاری بزرگ برای زنان بلوچ و کلیه زنان ازادیخواه سراسر جهان، بلکه نشانه‌ای از قدرت و اراده زنان بلوچ است. وی با صدای رسای خود، دردها و آرزوهای ملت بلوچ را به گوش جهانیان رسانید.
شجاعت و ایستادگی مهرنگ بلوچ در برابر چالش‌ها و مشکلات، الهام‌بخش بسیاری از زنان و دختران جهان است.
#برمش_صدای_زنان_بلوچستان
تلاش برای دستیابی به برابری جنسیتی و رفع هر گونه تبعیض و پیشبرد فعالیتها بر بنیاد حقوق بشر سازمان ملل میتوانید از طریق لینک های زیر با بِرَمْش همراه باشید:
برمش/ روز یکشنبه ۶ خرداد ماه ١۴٠٣، “پیرمحمد ملازهی” از تحلیلگران و مفسران سرشناس بلوچستان پس از مدتی از بیماری و بستری در بیمارستان توس تهران درگذشت.
پیرمحمد که از او پیر قلم و اندیشه یاد می‌شود در تمام عمر خود به نوعی خاص، یکی از صداهای موثر و صمیمی مردم بلوچ در رسانه‌ها و اخیراً فضای مجازی بود و در مورد درد و رنج ملت بلوچ و همچنین مسائل و مشکلات آنها می نوشت و صحبت می کرد.
وی بطور خستگی ناپذیری قلم می زد و با قلم روان و ذهن تیز خود به خواننده نیرو و به مردم رنج دیده بلوچ امید می‌داد. او از درون ایران و با شیوه خود از نگاه انتقادی به وضعیت و سیستم حاکم هرگز باز نایستاد و حتی تا چند روز پیش در حالی که از مصیبت سرطان آگاه بود باز هم می نوشت و نسبت به شرایط ناگوار استان بلوچستان و سیستان هشدار می داد.
#برمش_صدای_زنان_بلوچستان
تلاش برای دستیابی به برابری جنسیتی و رفع هر گونه تبعیض و پیشبرد فعالیتها بر بنیاد حقوق بشر سازمان ملل میتوانید از طریق لینک های زیر با بِرَمْش همراه باشید:
دیدار بانُک “مهرنگ بلوچ” با رئیس کمیته جایزه نوبل در نروژ و برخی دیگر از فعالان حقوق بشر
برمش/ روز پنجشنبه ٣ خرداد ماه ۱۴۰۳، دکتر “مهرنگ بلوچ” فعال حقوق زنان و حقوق بشر در ضیافت شام که از سوی کمیته هلسینکی نروژ و به ریاست دبیر کل نورسک پن و یورگن واتنه فریدنس، رئیس کمیته صلح نوبل برگزار شده بود، دیدار و گفتگو کرد.
در این دیدار بانک “مهرنگ بلوچ” با الیزابت عید، روزنامه نگار نروژی و استاد سابق و همچنین فرزندان “نرگس محمدی” ملاقات و عنوان کرد که زنان بلوچستان و ایران با چالش های مشابهی روبرو هستند و ابراز امیدواری کرد که این دیدارها با همکاری ها گسترده تر شوند.
گفتنی است خانم مهرنگ بلوچ جهت شرکت در یک کنفرانس که با حضور فعالان حقوق بشر ۴۴ کشور برگزار می شود، قرار است در مورد ناپدید شدگان قهری (اجباری)، نقض حقوق بشر و قتل های فراقضایی شهروندان بلوچ سخنرانی کنند.
لازم به ذکر است که چندی پیش پس از قتل چهار شهروند بلوچ توسط نیروهای امنیتی پاکستان در اوایل آذر ماه ۱۴۰۲ در شهر تربت اعتراضاتی با رهبری بانُک مهرنگ بلوچ آغاز شد و با راهپیمایی بصورت پیاده و طی کردن حدود ١۶٠٠ کیلومتر به اسلام آباد ادامه داشت تا اعتراضی به رفتارهای فراقانونی رژیم جمهوری اسلامی پاکستان در برابر بازداشت، ناپدیدسازی قهری و کشتار شهروندان بلوچ باشد و توجه جهانیان را به این ظلم و ستم جلب کند.
#برمش_صدای_زنان_بلوچستان
تلاش برای دستیابی به برابری جنسیتی و رفع هر گونه تبعیض و پیشبرد فعالیتها بر بنیاد حقوق بشر سازمان ملل میتوانید از طریق لینک های زیر با بِرَمْش همراه باشید:
کارنامه ابراهیم رئیسی، رئیس جمهوری که به انتها نرسید
برمش/ روز دوشنبه ٣١ اردیبهشت ماه ۱۴۰۳، ابراهیم رئیسی، به همراه هیئت همراهش بر اثر سقوط بالگرد جان خود را از دست داد و نه تنها به انتخابات برای دور دوم ریاست جمهوری نرسید بلکه دور اول را هم نتوانست به پایان برساند.
در دوران ریاست جمهوری ابراهیم رئیسی، تجاوز به «ماهو بلوچ» توسط سرهنگ کوچکزایی رخ داد و مسئولین رژیم جمهوری اسلامی ایران به جای مجازات فرد زانی، در ابتدا موضوع را انکار کرده و سپس معترضان بلوچ را که در مقابل کلانتری ۱۶ زاهدان تجمع کرده بودند را به گلوله بست که دستکم صد نفر کشته و بیش از سیصد نفر زخمی شدند.
دو هفته بعد از آن نیز در خاش دادخواهان بلوچ را به گلوله بست که بر اثر آن دستکم سیزده نفر کشته و تعداد زیادی مجروح شدند.
این اتفاقات در بلوچستان همزمان بود با خیزش «زن، زندگی، آزادی» در ایران که بر اثر قتل حکومتی ژینا امینی در بازداشت گشت ارشاد رخ داده بود و مردم بر علیه سیاست حجاب اجباری و آزادی به خیابان آمده بودند.
در کارنامه رئیسی، حضور پررنگ گشت ارشاد و سرکوب زنان و نقض حقوق اولیه آنان به همراه بازداشتهای گسترده، شکنجه، تجاوز و حتی به قتل رساندن زنان معترض به چشم می آید.
بسیاری از زنان و دختران معترض توسط شلیک مستقیم نیروهای سرکوبگر ابراهیم رئیسی معلول شده یا بینایی خود را از دست دادند.
در طی جمعه های اعتراضی نیز تعداد زیادی از زنان و دختران بلوچ بازداشت و شکنجه شدند و به بسیاری از آنان تجاوز و از آنان اعترافات اجباری گرفته شد.
در دوره ریاست جمهوری ابراهیم رئیسی، ایران با موجی از مسمومیت‌های مرموزی که دختران دانش‌آموز را هدف قرار داده بود، مواجه شد. در این حوادث بیش از ۱۲۰۰ دانش‌آموز در بیش از ۹۱ مدرسه در ۲۰ استان مختلف مسموم شدند.
دولت رئیسی در ابتدا این حوادث را کم‌اهمیت جلوه داد و بسیاری از موارد را به استرس و اضطراب نسبت داد. با این حال، با ادامه یافتن این حوادث، رئیسی یک کارگروه شامل نهادهای امنیتی و بهداشتی برای بررسی مسمومیت‌ها تشکیل داد ولی در عمل این کار گروه هیچ اقدام موثری انجام نداد و در بعضی از گزارشات دولتی انگشت اتهام را سمت کودکان گرفته و این مسمومیت ها را شیطنت های کودکانه توصیف کردند.
ابراهیم رئیسی در سیل بلوچستان نیز عملکرد ضعیفی نشان داد و در حالی که مردم بلوچ در سیلاب گرفتار بودند و اگر کمک های مردمی و به طور خاص حضور سوختبران نبود، برای تهیه مایحتاج زندگی خویش و غذای روزانه مانده بودند، تنها صندوق های رای را به دور افتاده ترین روستاهای بلوچستان رساند. انتخاباتی که با تحریم گسترده ملت بلوچ مواجه شد.
از سوی دیگر سیاست های نسل کشی که دولت رئیسی همچون اسلاف خود در بلوچستان در پیش گرفت، با کشتار سوختبران و اعدام های گسترده ادامه یافت که بر اثر آن زنان زیادی در نقاط مختلف بلوچستان بالاجبار سرپرست خانوار گردیدند. زنانی که به دلیل نبود شغل، درآمد و فقر تحمیل شده از سوی حاکمیت دچار مشکلات معیشتی فراوان گردیدند.
کودکان در این خانواده ها مجبور به ترک تحصیل و روی آوردن به مشاغل کاذب تحت عنوان کودکان کار می شوند. کودکان کاری که تمام رویاهای کودکی خویش را در سیاست های ضد بلوچ رژیم‌جمهوری اسلامی ایران و افرادی همچون “ابراهیم رئیسی” از دست دادند.
#برمش_صدای_زنان_بلوچستان
تلاش برای دستیابی به برابری جنسیتی و رفع هر گونه تبعیض و پیشبرد فعالیتها بر بنیاد حقوق بشر سازمان ملل میتوانید از طریق لینک های زیر با بِرَمْش همراه باشید:
